Een Onverwacht Ogenblik
Je kent het wel – je bent een gezellige avond aan het hebben met vrienden, en dan, BAM! Iemand zegt iets wat je doet denken aan een oude wond… Jaren geleden had ik zo’n moment. Ik zat in de kroeg met m’n beste maat, Mark, en we waren druk in gesprek over ons liefdesleven. Plotseling maakte hij een grap over zijn eerste relatie waarin ik zo’n beetje een figurant was, maar het voelde als een sneer. Opeens kwam er zo’n golf van oude herinneringen voorbij: die knoop in mijn maag, de angst om weer gekwetst te worden. Ik besefte op dat moment dat ik nog lang niet klaar was met de demonen uit het verleden.
Nou ja, dat is inderdaad waar – onverwerkte trauma’s kunnen rimpelingen veroorzaken in ons huidige gedrag. Het voelde alsof ik een zware rugzak met onverwerkte emoties meedroeg, en dit had absoluut invloed op mijn relaties.
De Erfenis van Trauma
Trauma’s, hoe klein of groot ze ook zijn, laten hun sporen na. Weet je wat verrassend is? Statistisch blijkt dat meer dan 70% van de mensen in hun leven minstens één traumatische ervaring meemaakt! Denk daar maar eens over na… Hoe vaak kun je daardoor met iemand verbonden raken op een dieper niveau?
Het simpele maar toch ingewikkelde idee is dus dat als je dat niet verwerkt, het je relaties beïnvloedt. Ik had soms de neiging om me terug te trekken, bang om weer gekwetst te worden. Het was alsof ik constant op een vulkaan zat – de hitte was er, maar de uitbarsting kwam maar niet. Mijn vrienden merkten het ook. Ze vroegen zich regelmatig af waarom ik niet zo open was als ze hoopten. En ik dacht: “Weten jullie niet dat ik hier een innerlijke strijd voer?”
Die twijfels – dat gevoel van afwijzing – kunnen je helemaal in de weg zitten. Je kunt onbewust je partner of vrienden negeren, omdat je bang bent dat ze je opnieuw pijn doen. Zo simpel kan het zijn, maar het heeft wel degelijk impact. En begrijp me niet verkeerd, niemand is perfect – we hebben allemaal onze eigen littekens.
De Weg naar Genezing
Dus, wat doe je eraan? Er is geen eenvoudige oplossing, laat dat duidelijk zijn. Aan de andere kant, het erkennen van je gevoelens is al een eerste stap. persoon maakt mee dat verwerken een soort superkracht kan worden, een bron van groei. En geloof me, het begin is het aller moeilijkste. Maar als je eindelijk besluit om die rugzak af te doen, dan komt er zuurstof bij!
Eerst beginnen met praten. Ik ben gaan praten met vrienden over mijn ervaringen, zonder dat ik bang was voor hun oordeel. Het was bevrijdend! Het hielp me te begrijpen dat iedereen wel iets meemaakt. Mijn vrienden hielpen me ook om realistisch te zijn. Soms vroegen ze: “Waarom denk je dat je deze gedachten hebt?” En soms denk je in je hoofd: “Goeie vraag, wat denk ik daar eigenlijk over?”
Nu ben ik geen psycholoog of zelfhulpgoeroe, maar ik weet één ding zeker – als je jezelf toestaat om kwetsbaar te zijn, dan kun je die contacten herstellen. Je kunt weer lachen zonder je zorgen te maken dat je iets verliest.
In closing, onverwerkte trauma’s kunnen misschien als de grijze wolken boven je hoofd blijven hangen, maar met een beetje moed – en de steun van je maatjes – kun je uiteindelijk de zon weer zien. Dus, ga ervoor en schud die rugzak! Bedankt voor het lezen… en vergeet niet: leven is te kort om jezelf gevangen te houden! Hou je hoofd omhoog!
