Een Vergeten Verhaal
Als ik terugdenk aan die lange zomerdagen toen ik een snotneus was, herinner ik me de geur van versgemaaid gras en die warme zon op mijn huid. We speelden met vrienden in de buurt – onbezorgd, zoals alleen kinderen dat kunnen zijn. Maar wat ik toen niet wist, was dat sommige van ons met verborgen wonden rondliepen die niemand kon zien… alsof we allemaal ons eigen geheime spel speelden. En hoewel ik het me niet besefte, werd het duidelijker toen we ouder werden; onverwerkte trauma’s zorgen voor een schaduw over onze relaties.
Ik had een vriend, laten we hem “Mark” noemen. Hij was altijd de clown van de groep, de man die grappen maakte en iedereen aan het lachen kreeg… maar toen het er op aan kwam, leek het wel alsof hij constant een muur om zich heen had opgebouwd. Zijn moeder had hem als kind flink gekidnapt, en dat had blijvende littekens achtergelaten. Naast het lachen had hij de dreiging van eenzaamheid. Soms denk ik eraan – hoe vaak ik hem had willen vragen: “Bub, waarom laat je niemand binnen?”
De Zachte Schaduw van Trauma
Tijdens een borrel met vrienden afgelopen weekend, kwam het onderwerp van relaties ter sprake. Dat “hoe gaat het echt?” was vaak onbeleefd en ladingvol. Ik merkte dat mensen meer geïnteresseerd waren in de schijn dan in de inhoud. Een knallende discussie ontstond en er kwamen verhalen naar voren die me de ruggegraat deden opstijgen. Het was alsof iedereen een zak met staal in hun rug had, vol onverwerkte trauma’s.
Een vriendin van me, “Sophie”, vertelde over haar ex, die altijd humor gebruikte om de gesprekken te vermijden. Als het serieus werd, lachte hij het weg. “Ik snap niet waarom hij zo egoïstisch was,” zei ze. En ik dacht bij mezelf… is dat egoïsme of gewoon een manier om met de pijn om te gaan? Wonden laten ons vaak onszelf vergeten, en dat beïnvloedt elke verbinding die we aangaan.
Wist je dat onderzoek aantoont dat bijna 70% van de mensen in hun leven een vorm van trauma meemaakt? Hoe zou dat jullie sociale verbindingen beïnvloeden? Het was voor mij een eye-opener! We zijn te vaak bezig met onze façade, met wat mensen willen zien, in plaats van eerlijk te zijn over onze zere plekken.
Open zijn versus de Muur
Weet je, het is lastig om open te zijn. Ik heb het me vaak afgevraagd; waarom zou ik mezelf kwetsbaar opstellen? Maar dan wordt het lastig, want genegenheid kan groeien in de ruimte waar onze pijn de lucht vult. Onverwerkte trauma’s hebben de neiging om stilletjes te gisten als een slechte wijn onder de keuken. De goedkoopste en beste wijn is altijd goed weggeheveld, maar die met de verborgen wonden? Die blijft maar zoemen – en je partij wordt daar niet leuker op.
Er was een keer dat ik besloot openhartig te zijn over mijn eigen trauma’s, en geloof me – het was alsof ik de onafhankelijkheid had verklaard. Het kostte me jaren, maar toen ik het deed, voelde ik me lichter. Mensen om me heen waren verrast; ze kwamen met hun eigen verhalen, hun eigen ‘lastige troefkaarten’. Uiteindelijk zijn we allemaal gebroken, maar nu hebben die barsten iets kleurigs. Het gaat erom dat we samen onze imperfecties omarmen en stap voor stap genezen.
In closing, wie had gedacht dat trauma zo’n verbindende kracht zou kunnen zijn? Uiteindelijk ben ik dankbaar voor de gesprekken die deze dingen weer in beweging hebben gebracht.
Dus, als je het laatste stuk van je dag afsluit, zou je dan niet eens verder willen kijken dan die mooie façade? Misschien is het juist in die kwetsbaarheid dat we echte verbindingen kunnen maken. Bedankt dat je dit met me hebt gedeeld; ga dan ook vooral die mooie gesprekken aan! Blijf sterk en z’n liefdevolle dingen – het is het leven dat ons verbindt!
