De Verborgen Impact Van Onverwerkte Trauma’s
Een onverwachte ontdekking
Er was een dag — het was een lekker drukke zaterdagmiddag, zo’n dag waarop de zon je net iets te fel in je ogen schijnt en je eigenlijk veel te veel hebt gegeten van die goddelijke oliebollen. Mijn vrienden en ik zaten in een café, het soort waar je het interieur van zo’n vintage rommelhok met een ‘retro’ label zou kunnen bestempelen. Terwijl we onze cappuccino’s (ja, zelfs ik heb die hipster-drankjes omarmd) met veel te veel schuim aan het slurpen waren, begon ik iets te merken aan mezelf. Een soort onrust, je weet wel? Alsof mijn gedachten niet helemaal bij de koffie waren… en dat was niet de caffeine-kick die mij in de weg zat.
De signalen worden luid en duidelijk
Ik begon over iets te praten wat m’n vader me altijd had gezegd toen ik een puber was: “Volg je gevoel, jongen!” En ik vroeg me af – voelden we echt datgene wat we vóelen? Of is het gewoon een samenraapsel van onverwerkte trauma’s uit onze kindertijd? Ik bedoel maar — wie zit er nu nog echt te wachten op die herinneringen aan dat ene akkefietje op school dat je als een klein kind zo erg vond? Doodsbang dat je nooit meer vrienden zou maken. Het schijnt dat je gedachten zich verder zetten dan je het je ooit kunt voorstellen. Mijn vrienden begonnen te knikken, vooral toen ik vertelde over een vriend van me die, ondanks al zijn successen, toch altijd het gevoel heeft dat hij zijn vader niet heeft kunnen pleasen. En dat is het punt; deze onverwerkte trauma’s kunnen zich openbaren op de meest onverwachte momenten.
Wist je dat de meeste mensen vaak onverwerkte trauma’s met zich meedragen zonder dat ze het doorhebben? Het is net als een oude tas met rommel die je maar blijft meesjouwen, jaar na jaar. Van dat ene krantenartikel dat je ooit in de lucht hebt getrokken, tot aan dat gesprek dat je nooit vergeten zult — en dan BAM, zie je jezelf plotseling boos reageren op een onschuldige opmerking van je vriendin. Wow, wat een wegwerpschandalige reactie…
Emotionele bagage en wat er mee te doen
Kijk, de waarheid is dat ik ook niet weet wat ik hiermee moet doen. We dragen allemaal onze eigen rommel rond en het klinkt misschien cliché, maar het delen kan verlichtend zijn. Soms moet je gewoon even schreeuwen en full-on eerlijk zijn, zelfs als het betekent dat je in je onderbroek op de bank zit! Je weet wel — samen met een zak chips en een pot ijs terwijl je een cheesy romcom kijkt met vrienden. Dat is wanneer echte gesprekken plaatsvinden. Mijn neefje maakte me aan het lachen toen hij me vertelde dat hij z’n therapie-sessies vergelijkt met het uitpakken van een matras: het ligt gewoon allemaal bovenop elkaar en je wilt een beetje meer ruimte creëren!
Die situaties maken het anders. Je vertelt niet alleen, je verwijdert ook een stukje van de druk. Gewoon lachen met vrienden zonder oordeel… dat is pure magie. Het daarmee omgaan is nodig, maar het voelen zoontje — dat is een must.
In closing, ik geloof dat we deze gesprekken en dit begrip meer moeten omarmen. Er is zoveel verbogen impact die niet alleen ons, maar ook de mensen om ons heen raakt. We moeten elkaar helpen om die oliebollen aan trauma’s op te ruimen! Dus als je ooit een goede tijd hebt met je vrienden of zelfs een serieus gesprek — doe dat dan! Het zal je verrassen hoe bevrijdend het kan zijn. Thanks voor het lezen, en onthoud altijd — het leven is te kort om niet op zoek te gaan naar de juiste gesprekken! Blijf lachen!
