Soms krijg je een boodschap uit het universum die alles op z’n plek laat vallen na verloren in liefde te zijn. Een paar dagen geleden zat ik in een one day retreat van Janosh, omringd door mensen die net als ik op zoek waren naar antwoorden. Het thema? Zelfliefde.
Een confronterend woord, als je het mij vraagt. Want hoewel ik anderen help loslaten, helen en hun eigen pad bewandelen, betrap ik mezelf nog steeds op dat ene knagende gevoel: volg ik écht mijn zielsmissie?
Mijn lichaam geeft de signalen al langer. Vermoeidheid, vage pijntjes, een hoofd vol ruis. Alsof mijn chakra’s overvol raken van alles wat ik negeer. Misschien herken je dat gevoel wel—dat je alles en iedereen op de eerste plek zet, behalve jezelf. Werk, gezin, verplichtingen… en ergens onderweg raak je jezelf kwijt.
Tijdens de meditatie reisde ik terug naar drie cruciale momenten in mijn leven: toen ik 14 was, 21 en 41.
Drie keer stond liefde centraal.
Drie keer verloor ik.
Drie keer voelde ik de leegte.
En ineens was ik daar weer: Los Angeles, 2001.
Leegte vullen
Ik ben 21 jaar. Jarig. Maar er is geen taart, geen familie, geen warme omhelzingen zoals thuis. In plaats daarvan zit ik aan een tafel met mijn Amerikaanse schoonouders.
Volgens hun normen ben ik nu volwassen, maar waarom voelt het alsof ik een kind ben dat zichzelf kwijt is?
Los Angeles, de stad van zon, dromen en belofte, maar niets voelt als de mijne.
Mijn vriend werkt. Ik ben alleen.
Mijn heimwee is een schaduw die me overal volgt, een fluistering die zegt: Wat doe je hier eigenlijk?
Ik probeer de leegte te vullen. Met lange wandelingen door onbekende straten en met hoopvolle blikken naar mijn telefoon. Misschien belt hij me tussen meetings door, vraagt hij hoe ik me voel, merkt hij op dat ik verdwijn in mezelf.
Maar het blijft stil.
De dagen glijden voorbij zonder houvast. Tarotkaarten worden mijn reddingsboei, alsof de kaarten de antwoorden kunnen geven die mijn hart niet durft te fluisteren. Mijn toekomst in Amerika is onzeker. Tenzij ik trouw of een bijzondere baan vind, moet ik mijn koffers pakken.
De twee keuzes zijn:
- Trouwen voor een greencard en blijven.
- Mijn koffers pakken en terugkeren naar Nederland.
Trouwen met die reden? Nee, dat wil ik niet. Liefde moet puur zijn, geen middel tot een doel.
Dus vertrek ik. Mijn net ingerichte loft, gevuld met IKEA-meubels en herinneringen die nog geen wortels hebben geschoten, laat ik achter. Maar zonder dat ik het besef, neem ik meer mee dan alleen mijn spullen.
Liefde moet puur zijn, geen middel tot een doel
De Stilte van Terugkeer
Thuis bij mijn moeder slaat de depressie toe. De muren hier voelen anders. Bekender, maar ook benauwender.
De geur van vers gezette thee zou troostend moeten zijn. In plaats daarvan is het een herinnering aan alles wat ik achterliet. De avonden waarin ik tegen hem aan lag, het idee dat we samen een toekomst konden bouwen.
Mijn Amerikaanse vriendje begrijpt niet waarom ik niet terugkom. En ik?
Ik hoop.
Ik hoop dat hij het vliegtuig pakt, dat hij als een ridder op een wit paard voor mijn deur staat met tranen in zijn ogen en zegt: Ik kan niet zonder je.
Ik hoop dat hij me kiest.
Ik hoop dat ik waardevol ben.
Ik hoop dat ik geliefd ben.
Dus ik wacht. Op een telefoontje. Op een gebaar. Op een bewijs dat ik niet voor niets zo hard heb liefgehad.
Maar het telefoontje blijft uit.
Verloren in liefde
Liefde is geen gevecht. Geen bewijslast. Geen puzzel die opgelost moet worden om je waardigheid te bevestigen.
Ik werkte zo hard voor liefde—te hard.
Ik probeerde vast te houden wat vanzelf zou moeten stromen.
Ik gaf alles, maar verloor mezelf in het proces.
Liefde hoort moeiteloos te voelen, dat weet ik nu.
En dat deed het niet.
De Spiegel van Mijn Verlangen
Ik sta voor de spiegel en kijk naar mijn eigen ogen. Maar ik zie niet mezelf.
Ik zie een vrouw die smacht naar erkenning, naar liefde, naar bevestiging.
Ik zie iemand die wacht op iets wat nooit zal komen.
Mijn verlangen naar hem was niet alleen een verlangen naar een ander. Het was een verlangen naar mezelf.
De waarheid:
Ik wilde dat hij me zag, omdat ik mezelf niet zag.
Ik wilde dat hij mijn eenzaamheid begreep, omdat ik mezelf niet begreep.
Ik wilde dat hij me vulde, omdat ik mezelf leeg voelde.
Maar leegte kan niet gevuld worden door iemand anders.
Dat is de val waarin zoveel mensen trappen: ze zoeken liefde buiten zichzelf, terwijl de enige liefde die echt blijft, de liefde is die je aan jezelf geeft.
Jouw Weg naar Liefde
Herken je je in mijn verhaal?
Ren jij ook achter liefde aan, terwijl je diep vanbinnen weet dat je eerst jezelf mag omarmen?
Zelfliefde is niet zomaar een trendwoord. Het is de sleutel tot alles wat je zoekt. Want pas als jij jezelf volledig accepteert, trek je de liefde aan die jou echt verdient.
Wil je weten hoe je belemmerende overtuigingen loslaat? Begeleiding op jouw weg naar Liefde? Leren hoe je stopt met zoeken naar bevestiging buiten jezelf en eindelijk de rust in jezelf vindt?
💌 Plan een matchcall met me en ontdek jouw pad naar liefde en overvloed.
Want liefde begint niet bij een ander. Liefde begint bij jou.
De Breuk: Verlies of Winst?
De herhalende patronen en levenslessen zie ik nu helder. Ja het is pijnlijk, de hoop die op een dag stopte. Niet abrupt, niet met een klap, maar langzaam, als een kaars die zonder waarschuwing uitdooft.
Ja, opvallend is het feit meerdere partners die ik lief had streden niet. Kwamen niet.
En ik? Ik stortte in.
Ik verloor hen.
Of nee—ik verloor mezelf in hen.
Mijn beslissing om hier in Nederland te blijven werd de definitieve breuk tussen de Amerikaan en mij. Maar was het ooit liefde, als ik mezelf ervoor moest verliezen? Als ik moest wachten, smeken, hopen dat iemand me liet voelen dat ik genoeg was?
De Doorbraak: Thuiskomen in Mezelf
Op dit retreat, zoveel jaren later, viel het kwartje.
Mijn ziel wilde me iets vertellen. Al die ervaringen, al die verliezen, al die momenten van verlaten worden—ze brachten me terug naar mezelf.
Het kaartje dat ik trok aan het einde van de dag zei: Ritme.
Het fluisterde me toe dat ik meer mee mag gaan met de flow van het leven, in plaats van alles krampachtig te willen controleren. Ook als het om liefde gaat.
Want liefde is geen strijd.
Geen onzeker wachten.
Geen pijnlijke herhaling van oude patronen.
Liefde is thuiskomen in jezelf.
En op dit moment weet ik: Ik heb mezelf eindelijk gevonden.
Nu jij nog. 🙂
