Als moeder, als vrouw, als mens: welke overtuigingen houden je klein?
En waarom onze pubers precies die oude pijn weten te raken.
Als alleenstaande moeder van twee pubers (14 en 18) ontdek ik steeds opnieuw dat het moederschap niet alleen gaat over zorgen voor je kinderen — maar ook over het helen van je eigen innerlijke kind. Want juist onze kinderen, vooral in de puberteit, weten feilloos de plekken in ons systeem te raken waar nog pijn zit. Niet omdat ze ons willen kwetsen, maar omdat zij juist datgene spiegelen wat gezien wil worden.
En soms doet dat pijn.
De oude wond die geraakt wordt
Ik merk dat ik geraakt word op het moment dat mijn dochters mij niet zien als “een goede moeder”. Pubers zijn meesters in het uitvergroten van wat niet goed gaat:
- wat je vergeten bent,
- waar je niet aan dacht,
- wanneer ze zich voorbijgelopen voelen,
- of wanneer jij grenzen stelt die zij niet willen.
Logisch — ze leven in hun eigen bubbel.
Hun wereld draait om snelheid, gemak, bevestiging, vrijheid en nu.
Maar vanuit mijn perspectief lijkt het soms alsof het hele grote geheel waarin ik alles doe en geef… even vergeten wordt.
Het avondeten dat vanzelf klaarstaat. Het dak boven hun hoofd en warm water vind ook ik vanzelfsprekend het er is.
Maar een scooter en fatbike die voor ze klaarstaan is luxe.
Een iPhone die geregeld wordt.
Een talenstudie die ik betaal.
De uitstapjes, de leuke dingen, het oneindige meedenken, alle zorg, alle liefde.
En dan knippen ze met hun vingers — en als iets stuk of gestolen is, dan “moet” ik dat maar meteen oplossen.
Terwijl er óók gewoon een fiets klaarstaat.
Maar die, zoals ze dat zo mooi zeggen, “kan écht niet, die is niet cool”.
Waar het dan schuurt
Wanneer ik één keer iets vergeet, iets niet op tijd zie, iets niet meteen oplos… dan voelt het alsof het hele grotere geheel niet meer telt.
En dát raakt me.
Want ik wil met ze praten.
Ik wil liefde geven.
Ik wil ze knuffelen.
Ik wil ze laten nadenken over andere perspectieven.
Maar in die momenten word ik weggeduwd.
Koud.
Respectloos.
En dat is het moment waarop mijn innerlijke kind opspeelt.
“Zie je wel hoe rijk wij het hebben… Zie je mij wel,.. alles wat ik je gun en geef…?”
Als kind voelde ik me niet gezien door mijn ouders. Ik zorgde voor mijn vader.
Gewend om zorg te dragen voor.., de manier van mijn ‘kleine innerlijke kind’ om erkenning te krijgen.
En nu wil ik zo graag mijn kinderen wél zien, wél begrijpen, wél dragen.
Maar soms ga ik te ver.
Soms leg ik hun verdriet onbewust op mijn schouders.
Soms wil ik ze met één vingerknip alles geven wat ik zelf nooit kreeg.
Soms maak ik hun emoties tot mijn verantwoordelijkheid.
Soms vergeet ik grenzen te stellen omdat “nee” zeggen voelt als tekortschieten.
Maar dat is mijn pijn.
Mijn wond.
Mijn oude overtuiging.
Welke overtuigingen houden jou (en mij) klein?
Onze kinderen, partners en klanten kunnen alleen maar datgene spiegelen wat in ons leeft.
Pubers zijn daarin genadeloos eerlijk.
Oude overtuigingen die in zulke momenten onbewust geactiveerd worden:
❌ “Ik moet perfect zijn, anders ben ik geen goede moeder.”
❌ “Ik ben verantwoordelijk voor hun geluk.” ❌ “Zij zijn verantwoordelijk voor mijn geluk.”
❌ “Als ik nee zeg, verlies ik hun liefde.”
❌ “Ik moet geven om liefde te krijgen.”
❌ “Ik moet het oplossen, anders ben ik tekortgeschoten.”
Maar ook:
❌ “Ik moet hun pijn dragen, anders laat ik ze alleen.”
❌ “Als ze boos of teleurgesteld zijn, dan is het mijn schuld.”
Dit zijn overtuigingen die je klein houden.
Die jouw energie verlagen.
Die je weghalen uit jouw rol als moeder én als vrouw.
En ze houden óók onze pubers klein — want wanneer wij hun emoties dragen, hoeven zij dat niet zelf te leren. Dan ontnemen we ze hun eigen kracht, hun eigen verantwoordelijkheid en hun eigen levenslessen.
De energetische waarheid achter dit alles
Elke gedachte heeft een frequentie.
Elke emotie heeft een magnetische lading.
Wij bestaan uit deeltjes en golflengtes: een veld van oneindige mogelijkheden.
*Gedachte = elektrische lading
*Emotie = magnetische kracht (9 meter rondom je lichaam)
Samen creëren ze jouw vibratie — en dus jouw realiteit.
Wat jij over jezelf gelooft, wordt jouw frequentie.
En jouw frequentie bepaalt wat je aantrekt.
Als jij denkt:
“Ik ben tekortgeschoten.”
“Ik moet harder mijn best doen.”
“Ik ben verantwoordelijk voor iedereen.”
Dan zend je die energie uit.
Dan programmeer je jezelf vanuit tekort.
En het universum is simpel:
✨ Het geeft jou wat jij denkt waard te zijn.
Het veld waarin alle mogelijkheden bestaan, reageert niet op wat je wilt, maar op wat je uitzendt.
De omslag: terug naar jouw eigen kracht
De mooiste versie van jou bestaat al in het veld.
De versie die:
- grenzen durft te stellen
- zichzelf waardevol vindt
- liefde geeft zonder zichzelf te verliezen
- respect ontvangt
- zich veilig en gezien voelt
- en een moeder is vanuit kracht, niet vanuit pijn
Die versie bestaat al.
Jij hoeft alleen jouw aandacht — jouw energie — opnieuw te richten.
Want:
Waar je aandacht heen gaat, groeit.
Waar je energie heen gaat, wordt werkelijkheid.
Dat is de collapsing wave function.
De observator bepaalt welke potentie vorm krijgt.
Dus wanneer jij kiest om je te verbinden met liefde, kracht, zelfrespect en rust…
dan verandert alles.
Ook jouw gezin.
Ook jouw pubers.
Zij kunnen pas veranderen wanneer jouw frequentie verandert.
De vraag die overblijft
Verdien jij het om met respect, zachtheid en liefde behandeld te worden?
Ja.
Altijd.
Onvoorwaardelijk.
En het begint bij één ding:
De overtuiging dat jij waardevol bent — los van wat je geeft, doet, oplost of draagt.
Dat is de energie die jouw leven, jouw gezin en jouw toekomst verandert.
Boodschap aan mezelf
Ik hoef de teleurstelling van mijn kinderen niet steeds te compenseren.
Het is niet mijn taak om hun hele wereld glad te strijken zodat ik me gelukkig kan voelen wanneer zij gelukkig zijn.
Ik mag meer afstand nemen.
Ik mag kiezen voor mijn rust en mijn energie — ook als dat voor nu nog egoïstisch voelt.
Ik ben een liefdevolle moeder, ook wanneer ik grenzen stel.
Ik ben goed genoeg, precies zoals ik ben.
Ik ben aanwezig met liefde, zachtheid en wijsheid.
Ik draag hun pijn niet, maar ik zie hen wél.
Ik hoef niets te forceren: zij komen vanzelf naar mij toe wanneer zij daar klaar voor zijn.
En daarom kies ik ervoor om de oude pijn — de hunkering naar erkenning, gezien worden en geliefd zijn door de buitenwereld — niet langer mijn koers te laten bepalen.
Zelfliefde is mijn kompas.
Mijn energie is mijn kracht.
En vanuit die plek kan ik moederen met rust, kracht en open hart.
Veel liefde, wijsheid en geluk
Jacqueline Brandes
