Een Onlangs Geleerde Les
Ik zit hier op een heerlijke zondagmiddag met een kop koffie die net iets te heet is, gooi er een koekje bij en voilà—perfecte setting! Maar als ik terugkijk naar een tijd waarin ik behoorlijk worstelde met mijn zelfbeeld, kan ik me nog goed herinneren hoe ik aan mijn keukentafel zat; het licht viel door het venster en ik dacht: “Wie ben ik eigenlijk?” Weet je, zo’n moment dat je gewoon alles in twijfel trekt? Ik had net een paar vrienden verloren door mijn eigen onvermogen om met dingen om te gaan. En geloof me, dat was geen makkelijke tijd.
Het was die periode waarin je vrienden je heel goed kennen, en dat ze je nog steeds een beetje in de gaten houden—ze willen je helpen, maar je voelt je gewoon zo… verslagen. Als ik eerlijk ben, dacht ik niet dat onverwerkte trauma’s een echte rol speelden in het spel van mijn zelfbeeld. Maar oh boy, was ik erbij slecht gewapend!
De Stilte voor de Storm
Iedereen heeft wel iets meegemaakt. Neem het van mij aan; ik ben geen uitzondering. Het zijn de grote én kleine dingen die je raken: een scherpe opmerking van een collega, een scheiding van je ouders, of misschien wel een misgelopen liefde. Het zijn vaak die stiltes—de momenten dat je in je hoofd zat—die de meeste schade aanrichten. Bijvoorbeeld, ik herinner me dat ik een keer met een vriend sprak die een heftige ervaring had gehad, en hij zei: “Ik voel me als een schaduw van de man die ik ooit was.” Zo herkenbaar, toch?
De geur van gebakken appeltaart in de lucht—het doet me denken aan thuis. Maar soms, zelfs met die geur, kan ik me zo verloren voelen… In zulke gevallen begin je jezelf echt te kwijtraken. Je zelfbeeld verandert als een kameleon en soms zitten we als een groep vrienden aan een tafeltje en doen we alsof alles goed is, terwijl we met elkaar strijden tegen demonen die we niet eens kunnen zien. En dat is het trieste: je praat en dan, bam! Jezelf vergeten.
Het Pad naar Genezing
Maar hier is wat ik geleerd heb: het pad naar genezing is ruw, maar oh zo nodig. Ik praat veel met mijn vriendinnen over wat ons raakt. Oke, soms wordt het emo—mensen huilen terwijl anderen hen iets te drinken aanbieden. Maar er gaat niets boven die uitwisseling! Het klinkt zo cliché, maar die verbondenheid helpt je om te beseffen dat je niet alleen bent. Het is bijna een soort therapiesessie, en dat zonder de kosten van een psycholoog!
Fact: Wist je dat ongeveer 70% van de volwassenen in hun leven ten minste één trauma ervaren? Verschrikkelijk, toch? Eigenlijk zouden we met z’n allen een club moeten beginnen: “De Trauma Survivors”. Maar dan wel met lekkernijen en veel koffie natuurlijk!
Maar serieus—jezelf terugvinden is een marathon, geen sprint. Het is niet alleen de moed vinden om te praten, maar ook om te luisteren naar je lichaam en geest. Het is lastig. Soms voelt alles zo overweldigend dat je gewoon wilt wegkruipen… en dat is ook gewoon prima. Neem de tijd, maar vergeet niet terug te komen!
In closing, het leven kan soms aanvoelen als een rollercoaster zonder veiligheidsbeugel. Maar weet je wat? Je bent niet alleen, en het is oké om hulp te vragen. Omarm die imperfecties, ze maken je tot wie je bent. En nu ik dit schrijf, weet ik dat ik die verloren tijd nooit terug kan krijgen—maar ik ben wel vastbesloten om vooruit te kijken en te genieten van elk moment. Bedankt voor het lezen, en onthoud: altijd blijven lachen! 🎉
