Waarom herinneringen je zelfbeeld kunnen verpesten
Je kent het wel: je hebt met vrienden een leuke avond, je drinkt een paar biertjes en voordat je het weet, begint iedereen te vertellen over de “leuke” ervaringen in hun jeugd. Totdat iemand iets zegt waardoor de woorden van een ander je in de ziel snijden—jeugdtijd, pijnlijk! Onverwerkte trauma’s, dat heb ik in die gesprekken vaak ervaren… En ja, in mijn geval is het ook zo dat die trauma’s een rol spelen in hoe ik naar mezelf kijk.
Ik herinner me een moment dat ik in de keuken met mijn beste maat zat—af en toe een slok van die goeie oude whiskey drinkend. Middenin een verhaal over onze puberteit komt hij met een anekdote over zijn onhandige tienerjaren. Ik begon te zuchten (ja, zo`n echte “hier gaan we weer” zucht), want zijn verhaal herinnerde me aan mijn eigen awkward momenten… Maar die kwamen niet alleen uit de puberteit, geloof me. Het zijn die onverwerkte ervaringen die ons soms zo hard bij de keel grijpen dat je jezelf wel eens voor een totale loser kunt verslijten.
Het gevoel dat je er niet bij hoort
Ik heb altijd al dat gevoel gehad dat ik net niet helemaal “af” was. Alsof ik als een puzzelstukje ben dat nooit in het grote geheel past. Heb ik dat altijd geweten? Misschien niet bewust, maar als ik nu terugkijk, zie ik de rode draad. Slapeloze nachten over hoe je eruitziet, het gevoel dat je nooit goed genoeg bent. En dat alles is een foute kromme die we als mensen gewoon niet kunnen vermijden.
En dan komt die afgesloten herinnering die elke keer weer om de hoek kijken: een foute opmerking van een lerares, of die keer dat je op school werd uitgelachen omdat je de verkeerde kleren droeg. Dat zijn de dingen die ik regelmatig in mijn hoofd neerplant—een soort onuitgenodigde gasten op mijn feest van zelfvertrouwen. Iedereen denkt dan misschien: “Ach kom op, dat is alweer zo lang geleden!” Maar voor mij is het als een deken van angst die ervoor zorgt dat ik soms op een zaterdagavond liever op de bank lig met een pot chips dan de deur uit ga. Dat hoop je op een dag te overwinnen, maar ta-dah! Daar is die stem weer, die je vertelt dat je vandaag ook niet goed genoeg bent.
Vrienden en hun onbewuste impact
Nu, als ik nadenk over mijn vrienden, hebben ze me vaak geholpen. Mijn beste vriend is de eerste die me erop wees… “Hey, man, je bent best leuk, weet je dat? Stop met dat zelfmedelijden.” Soms heb je gewoon die klap op je schouder nodig om te herinneren wie je bent. Of wie je zou kunnen zijn. Het zijn die momenten van eerlijkheid die belangrijk zijn.
Maar wat als je deze steun niet hebt? Wat als je niemand hebt om die spelden prikkels van zo’n trauma in de lucht te brengen? Dan blijven ze gewoon in je hoofd rondhangen, lekker onbenullig. En dat is pas echt de ellende. Je zelfbeeld krijgt dan echt geen kans om te stralen, omdat de schaduwen van het verleden altijd dichtbij zijn. Dus, heb je ooit nagedacht over de kracht van de mensen met wie je omgaat? Het maakt een wereld van verschil—je vrienden hebben invloed, net zoals je traumatische herinneringen.
In closing, ik wil zeggen dat we niet alleen zijn met onze zorgen en twijfels. Trauma’s kunnen ons beeld van onszelf vervormen, maar het is belangrijk om de gesprekken aan te gaan—met jezelf en met anderen. We hebben het allemaal wel eens moeilijk.
Dus laten we samen onze schaduwen de baas worden en onszelf omarmen! Bedankt voor het lezen, en vergeet niet: je bent beter dan je denkt! Blijf lachen, blijf sterk!
